گروهی از هندیها معتقدند تمام انسان های جهان تمایل دارند در دنیای اطرافشان تغییر ایجاد کنند.میلی پنهان در تمام آدمیان آنها را به سمت کارهای بزرگ می کشاند.چرا بیشتر بچه ها دوست دارند در آینده پزشک شوند؟ آیا این نوعی میل به مفید بودن و خدمت کردن به جامعه نیست؟ مسلما کودکان تصوری از درامد بالای شامل حال پزشکان ندارند پس چیزی که آنها را به این سمت می کشد تمایلات مالی یا هوس زندگی لوکس نیست.می خواهند دکتر شوند تا به انسان ها کمک کنند و دینشان را به جامعه شان ادا کنند، تا تاثیرگذار باشند و بهبود ببخشند.
ما دوست داریم آدم های اطرافمان را تغییر دهیم، شرایط زندگی خودمان و آنها را بهتر کنیم.به همین دلیل وقتی گدایی از ما طلب پول میکند به او کمک میکنیم یا نمیکنیم.بله! چه کمک کردن و چه کمک نکردن هردو در جهت همین میل به تغییر آن شخص است.اگر کمک کنیم با این تصور است که می توانیم خانواده ای را از گرسنگی نجات دهیم و اگر کمک نکنیم به این فکر میکنیم که با این کار گدا را به سمت کار مولد هدایت میکنیم. فارغ ازینکه کدام برخورد صحیح است، اگر این میل به تاثیرگذاری در جهان نبود هیچکدام از احساسات همدردی و دلسوزی و مفاهیم نوع دوستی و همکاری شکل نمی گرفت.
ما از بدو تولد این میل را به صورت غریزی در وجودمان داریم اما هرچه از دوران عرفانی کودکی مان فاصله میگیریم به یاد آوردن این میل طبیعی در ما کمرنگ می شود و همچنان که در روزمرگی هایمان غرق می شویم تغییر کردن و تغییر دادن را بیشتر فراموش میکنیم و به جایی میرسیم که زندگی مان می شود کار،غذا،خواب و این چرخه تکرار و تکرار می شود.
برای فرار از روزمرگی و برای یاداوری میل به تاثیر بر جهان و تغییر آدمیان اُرِندا، اینجا می نویسد.
درباره این سایت